خدای متعال پیامبران زیادی را برای هدایت انسان‌ها فرستاده است. برخی از این پیامبران مانند ستارگان درخشان در آسمان نبوت می‌درخشند. در میان آن‌ها پنج پیامبر دارای مقام بالاتری هستند که به آن‌ها “اولوالعزم” گفته می‌شود: نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و در نهایت، حضرت محمد مصطفی (علیهم‌السلام) که خاتم پیامبران است.

میان حضرت عیسی و حضرت محمد (ص) رابطه‌ای خاص وجود دارد، با وجود فاصله‌ی زمانی حدود ۶۰۰ سال. حضرت عیسی در قرآن بسیار ستوده شده و با القابی چون «تأیید شده با روح‌القدس»، «کلمه خدا» و «مقرب درگاه الهی» یاد شده است. حضرت محمد (ص) نیز در انجیل به آمدن او بشارت داده شده است.

پیامبر اسلام، دخترش فاطمه را به عقد پسر عمویش علی بن ابی‌طالب درآورد. از این ازدواج، حسن و حسین به دنیا آمدند. پیامبر این خانواده را «چراغ هدایت» معرفی کرد و محبت به آن‌ها را پاداش رسالت خود دانست.

در پایان عمر خود، در بازگشت از حج، در محلی به نام غدیر خم، به دستور خداوند، علی (ع) را به عنوان جانشین خود معرفی نمود. پس از وفات پیامبر، امت اسلامی از مسیر حقیقی منحرف شد و اهل‌بیت پیامبر کنار گذاشته شدند.

در سال ۶۰ هجری، یزید بن معاویه به خلافت رسید و از امام حسین (ع) خواست تا با او بیعت کند. امام حسین (ع) این درخواست را نپذیرفت و از مدینه به مکه و سپس به دعوت مردم کوفه، به سوی عراق حرکت کرد. یزید راه را بر او بست و در صحرای کربلا، او و یارانش را محاصره و از آب محروم کرد.

در دهم محرم سال ۶۱ هجری، روز عاشورا، امام حسین (ع) با ۷۲ یار وفادارش با سپاه ۳۰ هزار نفری دشمن روبرو شد. همه آن‌ها به شهادت رسیدند؛ از جمله برادرش عباس.

سپاه یزید جنایت‌های فراوانی مرتکب شد؛ بدن‌ها را مثله کرد، اسرا را به کوفه و سپس به شام برد.

در میان یاران امام حسین (ع)، وهب بن عبدالله – که پیرو حضرت عیسی بود – همراه با مادر و همسرش به کربلا آمد، شجاعانه جنگید و شهید شد. دشمن سر او را برید و به سوی خیمه‌ها انداخت. مادرش سر را پس فرستاد و گفت: “ما چیزی را که در راه خدا داده‌ایم، پس نمی‌گیریم.”

واقعه عاشورا تجسم عملی اسلام است. مفاهیمی چون معرفت خدا، ایثار، شجاعت، آزادی و انسانیت در آن متجلی است.

شیعیان، امام حسین (ع) را سید آزادگان جهان می‌دانند که زیر بار ظلم نرفت و هر سال در روز عاشورا با عشق و اندوه، شهادتش را یاد می‌کنند تا چراغ هدایت او تا روز قیامت روشن بماند.