امام حسین علیه السلام
به نام خداوند بخشنده مهربان
ما اینجا گرد آمده‌ایم تا به شخصیتی بزرگ و جهانی ادای احترام کنیم.
شخصیتی که در ماه ژانویه سال ۶۸۱ میلادی (حدود ۱۴۰۰ سال پیش) به شهادت رسید! اما نام و یاد او هنوز زنده است، همانند عیسی مسیح.
امروز گرد هم آمده‌ایم تا برای امام حسین، نوه پیامبر بزرگ اسلام حضرت محمد (ص)، و فرزند امام علی (ع) و حضرت فاطمه (س)، سوگواری کنیم.
شاید از خود بپرسید: چرا این کار را انجام می‌دهیم؟
پاسخ می‌دهیم: زیرا او همراه با فرزندان، برادران و بهترین یارانش در یک روز گرم در بیابانی به نام کربلا محاصره شدند و دسترسی آن‌ها به آب قطع شد. آن‌ها را کشتند، سرشان را از بدن جدا کردند، خیمه‌هایشان را غارت و به آتش کشیدند، و زنان و دخترانشان را به اسارت گرفته، از شهری به شهر دیگر بردند، در حالی که سرهای شهدا را بر نیزه‌ها نصب کرده بودند!
اگر باز بپرسید که گناه آن‌ها چه بود؟
پاسخ می‌دهیم: “گناه آن‌ها این بود که آزادی می‌خواستند.”
آن‌ها حاضر نشدند به پادشاهی که خود را به زور حاکم کرده بود، یعنی یزید و پدرش معاویه، که انسان‌هایی ستم‌گر، مستبد و فاسد بودند و اسلام را از مسیر اصلی‌اش منحرف کرده بودند، بیعت کنند.
مردم شهر کوفه در عراق نامه‌هایی به امام حسین نوشتند و او را دعوت کردند تا به آن شهر بیاید و از دست یزید نجات یابد و رهبری آنان را بر عهده گیرد. اما در مسیر از مدینه (در عربستان) به کوفه، سپاه یزید او، خانواده‌اش و یاران بی‌سلاحش را محاصره کرد و خواست او را وادار به بیعت با یزید کند. ولی امام حسین تسلیم نشد. او نخست آنان را پند داد. آیاتی از قرآن و سخنان پیامبر را برایشان خواند، و آن‌ها را از عذاب خدا هشدار داد. حتی پیشنهاد کرد که اجازه دهند او به سرزمینی دور برود و کاری با آن‌ها نداشته باشد. اما یزید فقط می‌خواست که حسین ظلم و فساد او را تأیید کند.
ولی سخنان امام حسین و خواهرش زینب چنین بود:
• اگر امت اسلامی به فرمانروایی چون یزید تن دهد، باید با اسلام خداحافظی کرد.
• من برای خودخواهی، غرور، فساد یا ظلم قیام نکردم؛ بلکه برای اصلاح امور امت جدم قیام کردم.
• ای یزید! هرچه می‌خواهی توطئه و تلاش کن، به خدا سوگند، نه می‌توانی یاد ما را از بین ببری و نه پیام ما را خاموش سازی.
• در هر نسل از ما اهل بیت پیامبر، انسان‌هایی راست‌گو و پاک پیدا خواهند شد که تحریفات و بدعت‌ها را از دین پاک می‌کنند.
• آیا نمی‌بینید که حق عمل نمی‌شود و باطل ممنوع نمی‌گردد؟ در چنین شرایطی مؤمن آرزوی مرگ و دیدار با خدا را دارد!
• زندگی در کنار ستم‌گران را جز رنج و ناراحتی نمی‌دانم و مرگ در این راه را جز سعادت نمی‌دانم.
• بدانید کسی که مادرش زناکار بود و پدرش معلوم نیست، مرا بین دو راه قرار داده است: یا با شمشیر کشته شوم یا خواری و ذلت را بپذیرم؛ ولی خواری و ذلت از ما به دور است، و خدا و پیامبر و مؤمنان پاک نیز چنین چیزی را نمی‌پذیرند.
سپاه یزید به امام حسین و یارانش حمله کرد. آن‌ها حدود هفتاد نفر بودند در برابر ده‌ها هزار نفر. اما با شجاعت جنگیدند تا همگی به شهادت رسیدند. حتی طفل شش‌ماهه امام حسین را نیز در آغوش پدرش به شهادت رساندند.
پیامبر بزرگ اسلام حضرت محمد (ص) درباره امام حسین چنین فرموده است:
• حسین از من است و من از حسینم.
• خداوند دوست بدارد کسی را که حسین را دوست دارد.
• حسین سرور جوانان بهشت است.
• حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است.
• خداوند در دل هر مؤمنی که برایش خیر خواسته، محبت حسین را قرار داده است.
• در روز قیامت، هر چشمی گریان خواهد بود جز چشمی که در مصیبت حسین گریسته باشد؛ آن چشم در قیامت خندان است و بشارت بهشت را می‌گیرد.
• برای شهادت حسین، حرارتی در دل‌های مؤمنان است که هرگز سرد نخواهد شد.
• کسی که با حسین دشمنی کند، خداوند ورودش به بهشت را حرام گرداند.
• بی‌تردید حسین یکی از درهای بهشت است.
… و هنگامی که حضرت عیسی برای حسین گریه می‌کند:
عیسی (ع) هنگامی که از کربلا عبور کرد، نشست و گریه کرد، و حواریون نیز با او گریه کردند؛ اما علت گریه را نمی‌دانستند. پرسیدند: «ای روح و کلام خدا، چرا گریه می‌کنی؟»
عیسی فرمود: «می‌دانید این زمین کجاست؟» گفتند نه. فرمود: «اینجا سرزمینی است که فرزند پیامبر خدا، احمد (ص)، و پسر زنی پاک و مقدس همانند مادرم (مریم)، در آن کشته و دفن خواهد شد.»
از شما می‌پرسیم:
آیا شما نیز می‌خواهید پیرو عیسی مسیح باشید؟
پس با ما همراه شوید و در عزاداری حسین اشک بریزید، تا در مبارزه بزرگ او علیه ظلم، ستم و فساد شریک شوید.
اگر می‌خواهید بیشتر بدانید، به ما مراجعه کنید.
ما هر سال در چنین روزی، مراسمی مشابه خواهیم داشت.